Trzynasty : Kocham Cię.

-Li-libst du mich, sei ehrlich , verlass mich nicht. Erin-erin dich.

Z uśmiechem spoglądasz na śpiewającego Andreasa. Kręcisz bezwładnie głową, bawiąc się rureczką od soku. Chłopak po raz kolejny starał się odszukać Cię pośród tłumu, który dzisiejszego dnia bawił się w jednym z niemieckich klubów. Nie potrafiłaś skryć swojej radości z dzisiejszego wieczoru. Z obecności Andreasa. Z Jego miłości. Jesteś szczęśliwa. Wreszcie w pełni!

-Zatańczymy , Skarbie?

Drżysz łagodnie, czując ciepły oddech Niemca na swoim karku. Ciepłe wargi, które muskają płatek twojego ucha. Zachrypnięty głos, który wspomaga twoje serce w cięższej walce.

Przytakujesz głowa, łapiąc chłopaka za wystawioną w twoim kierunku dłoń. Spokojnie podnosisz się z krzesła, kierując tuż za chłopakiem w kierunku parkietu. Uśmiechasz się w Jego stronę, układając swój policzek na Jego ramieniu, splatając wasze ręce w jedność. Zamglonym wzrokiem obserwujesz wasze dłonie. Opuszkiem palców, gładzisz gładką skórę chłopaka.

-Kocham Cię.

Słyszysz Jego zachrypnięty głos. Uśmiechasz się ciepło, całując Go w kąciki warg. Spoglądasz prosto w Jego tęczówki, wszeptując te same słowa między pocałunkami, którymi zaczął Cię obdarowywać.

-Szkoda, że musieliśmy tak wiele przejść, by to wszystko docenić.

Szepcze, na co Ty przytakujesz bezwładnie głową. Na samym początku strach, nawrót choroby i historia z Marinusem. Do dzisiaj masz wyrzuty sumienia z Jego powodu. Był dla Ciebie ważny, wciąż jest. Mimo wszystko.

            -Teraz już wszystko będzie dobrze. Musi.

            Marszczysz brwi, opuszkami palców, ocierając drżące skronie. Czujesz nieprzyjemny ból, który falowo przebija się po twojej głowie.

            -Możemy już iść? Mam dość tego hałasu!

            Andreas zgadza się natychmiastowo, opuszczając budynek z Tobą w ramionach. Uśmiechasz się, delektując chłodem nocnego powietrza. Nagle czujesz na policzku coś wilgnego. Deszcz. Spoglądasz wzrokiem w niebo, z którego już po chwili spływa rzęsisty deszcz. Chłopak chwyta twoją dłoń, biegnąc w tylko sobie znajomym kierunku. Słyszysz Jego beztroski śmiech, który odbija się pomiędzy mijanym przez Was budynkami.

-Wariat.

Rzucasz, kręcąc głowa, a wilgne końcówki twoich włosów ocierają się o chłodne policzki. Ubranie niemal już w pełni przyległo do twojego rozgrzanego ciała, całkowicie niwelując z czasem jego żar. Nagle Andreas zatrzymuje się pod jednym z budynków. Z zaciekawieniem obserwuje jego konstrukcję i otaczając rzeczywistość.

-Gdzie My jesteśmy?

Pytasz cicho, czując piekący ból w gardle. Z trudem przełykasz ślinę, przytulając się coraz mocniej do piersi chłopaka. Marszczysz brwi, czując jak mocno czegoś poszukuje.

-Jest!

Mówi , kierując się w stronę drzwi. Z zaskoczeniem się Mu przyglądasz.

-Jesteśmy w moim mieszkaniu. Przebierzesz się, napijemy czegoś ciepłego i odwiozę Cię do domu, dobrze?

Pyta, na co Ty odpowiadasz cichym dobrze. Andreas z czułością, otula Cię ramieniem, kierując się przed siebie. W milczeniu przemierzacie każdy centymetr posesji. Nie masz ochoty na rozmowę. Czujesz już lekkie zmęczenie dzisiejszym dniem.

-Zapraszam w moje skromne progi.

Słyszysz roześmiany głos Wellingera. Uśmiechasz się blado, przekraczając próg mieszkania. Nawet nie dostrzegłaś tego, że chłopak się od Ciebie oddalił. Zaciskasz swoje dłonie wokół ramion, obserwując gustownie urządzone mieszkanie.  

-Rozgość się, a Ja poszukam czegoś dla Ciebie na przebranie i zrobię coś ciepłego do picia.

-Dobrze.

Mówisz już sama do siebie. Wzrokiem powracasz do mieszkania, poruszając się po niewielkim, przestronnym salonie. Z uśmiechem obserwujesz fotografie w ramkach, ulokowane na drewnianych meblach. Widok małego Andreasa wywołał przyjemne ciepło na twoim sercu.

-Pamiętam tę chwilę.

Słyszysz z sobą roześmiany głos twojego ukochanego. Drżysz, odwracając się na pięcie. Z uśmiechem dobijasz do ciała szatyna, podnosząc spojrzenie na Jego twarz. Dłoń układasz na Jego policzku, wzrok wbijając  w Jego tęczówki. Te iskierki które płonęły w błękicie Jego oczu. Czujesz Jego wargi na czubku swojej głowy. Przymykasz powieki, czując jak Jego usta wodzą po twojej twarzy. Po skroniach, policzku, aż wkońcu docierają do spragnionych ich ciepła warg. Uśmiechasz się, splatając swoje dłonie wokół Jego karku. Odwzajemniasz każdą pieszczotę. Potrzebujesz tego. Tego było Ci brak najbardziej podczas sezonu. Podczas roku spędzonego z daleka od Niego.

-Kocham Cię.

Szepczesz, czując jak dłoń Andreasa sunie po twoich plecach, odpinając równocześnie zamek twojej sukienki. Zagryzasz wargę, spoglądając przez swoje ramię. Nie zatrzymujesz Go. Wiesz, że sama tego chcesz. Po wolnie rozpinasz każde z guziczków Jego koszuli, bezwładnie zsuwając ją z ramion chłopaka. Po woli podążacie w kierunku sypialni, gdy Andreas zsuwa z twojego ciała czarną sukienkę. Uśmiechasz się, czując łagodny chłód na twoim ciele. Śmiejesz się cicho z poczynań twojego chłopaka. Od zawsze wiedziałaś , że nalży do osób niecierpliwych. Zabiera Cię na ręce, wciąż obdarowywujące pocałunkami. Otwiera drzwi, układając Cię delikatnie na miękkiej pościeli. Czujesz się jak księżniczka. Każde z Jego dotyków, pocałunków jest takie delikatne, jakby bał się, że to wszystko nie dzieje się naprawdę. Uśmiechasz się, czując przyjemne ciepło na swoim obojczyku, piersiach i brzuchu. Drżysz, powolnie rozpinając zamek Jego spodni. Śmiejesz się sama do siebie ze swojej nieudolności, jednak chłopak stara Ci się pomóc. Odrzucasz Jego spodnie na bok i wspólnie pozostajecie jedynie w samej bieliźnie. Wstydzisz się trochę oznak po swojej chorobie. Bladych smug malujących się na dolnej części twoich pleców. Jednak wiesz, że tego nie pozbędziesz się już nigdy.  Czujesz Jak Andreas siłuje się z zapięciem twojego stanika. Uśmiechasz się delikatnie, a gdy tylko górna część twojej garderoby ląduje gdzieś w kącie pokoju, drżysz, przybliżając się coraz mocniej do ciała chłopaka. Nigdy tego nie robiłaś. Jednak nigdy nie byłaś na to gotowa tak, jak dzisiaj.

-Jeśli nie chcesz…Ja zrozumiem.

Spie tuż nad twoim uchem. Kręcisz głową.

-Niczego nie pragnę bardziej.

Szepczesz cicho, a chłopaka pomaga Ci się pozbyć reszty garderoby. Po chwili jesteście już całkowicie nadzy, ale żadne z Was nie przykuwa do tego większej uwagi. Liczy się dla Was tylko ta bliskość. Więź , która naradza się między Wami. Widzisz uśmiech na wargach chłopaka. Zaciskasz oczy, a On tylko pogłębia pieszczotę, tłumiąc tym samym całkowicie twój jęk i krzyk bólu. Wchodzi w Ciebie delikatnie. Wie, jak mocno odczuwasz każdy Jego ruch, jednak później, czujesz już tylko rozkosz.

Od autorki:

Ten rozdział pisany na wciąż tłumiących się we Mnie emocjach po niedzielnym konkursie w Zakopanym. Powiem Wam , że to co pokazuje TV to nawet w 1 procencie nie odzwierciedla tego, co dzieje się tak naprawdę. Polecam każdemu wybranie się na skoki , bo tam dzieje się po prostu MAGIA.  Kibice tworzą wspaniałą atmosferę, a spikerów to ja po prostu pokochałam (Ci , którzy byli, wiedzą dlaczego :D) A do tego do końca życia będę wspominać jedną sytuację. :D Nigdy nie spodziewałam się takiego spotkania z Peterem Prevcem :D Rozdział jak dla Mnie bardzo na Tak  :) 

Czekam na Waszą opinię i do napisania ;*

Zachęcam Was również do głosowania na moje opowiadanie, jako na opowiadanie roku. Jeśli wam się podoba to oddajcie na Niego swój głos, za który już teraz serdecznie dziękuję :)

Więcej informacji 

TUTAJ