Czternasty : Musimy porozmawiać.

  

Kilka dni mija bardzo szybko. Nie dostrzegasz gdy rozpoczyna się kolejny miesiąc. Maj. Czas dość bliski twojemu sercu. Uśmiechasz się łagodnie do wschodzącego słońca, kątem oka dostrzegając za sobą śpiącą sylwetkę twojego chłopaka. Wzrokiem wodzisz po Jego topiącej się w pół mroku twarzy. Beztroskim uśmiechu goszczącym na Jego wargach. Kochasz każdy Jego milimetr. Zagryzasz dolną wargę, opierając się o chłodną ścianę. Od jakiegoś czasu nie czujesz się najlepiej. Nie robisz badań. Zbyt mocno obawiasz się, że to kolejny nawrót choroby. Wolisz  żyć w niewiedzy. Pełną garścią cieszyć się chwilą,  spędzoną z twoim chłopakiem i bliskimi.

Wzdychasz ciężko, z  trudem przełykając ślinę. W gardle czujesz narastającą przeszkodę, która uniemożliwia Ci nawet wzięcie głębokiego oddechu. Zagryzasz wargę, modląc się w duchu o chociaż jedną , spokojną chwilę spędzona w sypialni. Ostatni Mi czasy coraz więcej czasu spędzasz w łazience. Nawet chwili wytchnienia wśród morderczych dwudziestu czterech godzin. Wzdychasz z trudem , przymykając ociężałe powieki. Kolana podciągasz pod samą brodę, układając na nich swój policzek. Płytki oddech wydobywa się z łagodnie rozchylonych, spierzchniętych od jego ciepła, warg. Ocierasz je językiem, czując chwilowy chód.

-Lea.?

Słyszysz cichy, zaspany głos Andreasa. Zeskakujesz powolnie z parapetu, z uśmiech kierując się w stronę łóżka. Przysiadasz na jego rogu, gładząc chłopaka po policzku. Starasz się Go uspokoić tak, aby wciąż trwał w ramionach Morfeusza. Uśmiechasz się do siebie, gdy wokół Ciebie roznosi się dźwięk Jego, równomiernego oddechu. Nachylasz się nad czubkiem Jego głowy, składając przelotny pocałunek. Opuszkiem palców gładzisz Jego ciemne włosy, niemo wpatrując się w wyraz Jego twarzy. Uśmiechasz się przez łzy, które nagle napłynęły do twoich oczu. Przechylasz łagodnie głowę, sznurując wargi. Starasz się nie rozkleić, ale jednak to wszystko jest silniejsze. Podnosisz się z łóżka, opuszczając z sypialnię. Suniesz bezwładnie po mieszkaniu, rozmyślając nad własnym życiem. Nad chwilami, które są tymi, z pozoru najpiękniejszymi. Pozornie, ponieważ zawsze wydarzy się coś, co zniszczy każdą z nich.

Znów to uczucie. Jakby wczorajsza kolacja zapragnęła głupiej wycieczki po twoim układzie pokarmowym. Zakrywasz dłonią usta, biegnąc ile sił w stronę łazienki. Otwierasz drzwi, opadając przy ubikacji. Ciężko oddychasz. Nienawidzisz tego. Krzywisz się, oddalając. Chłodną wodą ocierasz wargi, obserwując spod wilgnych końcówek włosów, swoje odbicie w lustrze. Uśmiechasz się krzywo do niego, po chwili opierając się plecami o umywalkę. Ciężko oddychasz. Nie masz już sił. Osuwasz się bezwładnie na chłodną podłogę. Przeczesujesz dłonią włosy, skrywając między ramionami swoją twarz. Sama nie wiesz, kiedy zasypiasz. Znużenie snem było zbyt silne, abyś go przezwyciężyła.

~*~

-Może Ty w ciąży jesteś?

Zaszokowana oddalasz od swoich warg , parujący kubek z kawą. Zakrztuszasz się jej zawartością, która rozgrzewała twoje podniebienie. Sophie jednak nie żartuje. Przygląda Ci się uważnie, na co Ty kręcisz przecząco głową.

-To nie możliwe. Nie prawda! Nie może tak być!

Zaprzeczasz chociaż, całkowitej pewności nie masz. Obstawiasz najgorszy scenariusz, nie dostrzegając czegoś tak błahego. Krzywisz się, oddalając kubek na bok.

-Puki tego nie sprawdzisz, nie możesz mieć pewności.

Rzuca w twoim kierunku, ale Ty już Jej nie słyszysz. Myślami wodzisz między własnymi uczuciami, tłumiącymi się w Tobie.

Wzdychasz ciężko.

~*~

-Lea, kochanie długo jeszcze?

Słyszysz krzyk przyjaciółki, ale w obecnej chwili jakby brzmiał gdzieś zza masywnej ściany. Kręcisz głową, czując jak po policzku spływają słone łzy. Odrzucasz plastikowy przedmiocik do umywalki, wsłuchując się w jego tępy dźwięk. Oddychasz ciężko, opierając swoje drżące dłonie po przeciwległych stronach umywalki.

-To niemożliwe!

Szepczesz cicho, osuwając się na ziemię. Tępo wpatrujesz się przed siebie, lekceważą nawoływania ze strony przyjaciółki. Przełykasz z trudem ślinę, podnosząc się z miejsca. Drżącą dłonią, przekręcasz zamek w drzwiach. Przystajesz przy przyjaciółce , niemo się w Nią wpatrując. Nie potrafisz wydusić z siebie słowa. Po prostu rzucasz się w Jej ramiona, cicho łkając.

~*~

Siedzisz naprzeciw Andreasa. Widzisz Jego radość na wargach, gdy może w spokoju spędzić chwilę z Tobą i ze swoimi bliskimi. Nerwowo naciągasz materiał swojej bluzki, starając się ukryć łagodnie zaokrąglający się brzuch. Uśmiechasz się łagodnie. Sama już przyzwyczaiłaś się do zaistniałej sytuacji. Do zmiany, która pojawiła się w twoim życiu. Podnosisz wzrok na Andreasa. W myślach układasz idealne słowa. Musisz Mu już dzisiaj powiedzieć wszystko. Wierzysz, że dwadzieścia lat na koncie do czegoś zobowiązuje i nie zostawi Cię samej w takiej sytuacji.

Po godzinnej kolacji u Jego rodziców, wracacie do wspólnego mieszkania. Tępym wzrokiem wodzisz po krajobrazie, roztaczającym się za oknem. Kiedy stajecie przed budynkiem, twoje serce zaczyna bić coraz szybciej. Wiesz, że ta chwila zbliża się nieubłaganie. Przełykasz z trudem ślinę, opuszczając samochód. Wciągasz do płuc  rześkie powietrze, nawinie wierząc, że ono w czym kolwiek Ci pomoże.

Podążasz tuż za Andreasem. Każdy twój krok jest niepewny. Odkładasz swoją torebkę na drewnianą komodę, zsuwając z obolałych stóp, buty.

-Andreas…

Zaczynasz słabym głosem. Chłopak spogląda na Ciebie z uczuciem, skracając dzielący Was dystans.

-Stało się coś?

Pyta , na co Ty przytakujesz nieśmiało głową.

-Musimy porozmawiać…

Zaczynasz pewnie, powolnie podnosząc swój wzrok. Wbijasz zaszklone spojrzenie w Jego tęczówkach, nerwowo wychrypując.

-Ja-Ja jestem w ciąży.

Od autorki:

No więc nowy rozdział. Nie powiem, ale muszę, coraz prędzej zbliżamy się do końca tego opowiadania. Niestety. Pozostało kilka rozdziałów i Epilog, który jest już napisany. Popłakałam się przy pisaniu końcówki. Naprawdę. Nie sądziłam, że to wszystko może tak człowieka wkręcić. Teraz zaczyna się czas Nad życie kochane !

Buziaki i lecę nadrabiać zaległości u Was :)