Epilog : Póki przy Tobie jestem, nie pozwolę Ci odejść.

Nienawidzę tego dnia, jak grom z nieba spadło

To wszystko na raz, spadło to na Nas.

W kilka minut obróciło się to w nicość taka pustka,

tylko płacz pozostał w ustach gorzki smak...

Tępo wpatrujesz się w trumnę, w której spoczywa bezwładne ciało Lei. Wpatrujesz się w Nią, nie mając nawet sił, na starcie łez, które bezwładnie spływają po twoich policzkach. Tutaj Nikt nie patrzy na męskość czy cholerną, męską dumę. Każdy tutaj na własny sposób przeżywa śmierć dziewczyny. Przykucasz niepewnie przy Niej, jako jedyny decydując się na ten, w obecnej chwili odważny krok. Zagryzasz dolny płatek wargi, układając swój policzek na Jej klatce piersiowej. Przymykasz powieki. Rozklejasz się już całkowicie , nie czując miarowego unoszenia się Jej ciała. Ciepła emanowanego przez 36.6 stopnia. Ciszę. Brak zażartej walki serca. Do tej pory naiwnie wierzyłeś, że to wszystko jest po prostu nie wyszukanym żartem. Kawałem na prima aprilis wykonanym przez los, ale przecież pierwszy kwietnia dopiero za pół roku…

Oddalasz się od Niej na nieznaczną odległość, zaszklonym wzrokiem lustrując Jej twarz. Zamknięte powieki, które już nigdy się nie otworzą. Które nigdy nie zobaczą waszej córeczki. Wargi, które już nigdy nie wypowiedzą żadnego słowa. Usta, których już nigdy nie poczujesz smaku, ani ciepła. Sznurujesz nerwowo wargi, ale nawet to nie pomaga Ci powstrzymać łez. Twoja krtań sama rwie się do krzyk. W porę się opamiętujesz. To nie miejsce na to! Przykucasz na lewym kolanie, gładząc dłonią , delikatnie policzki dziewczyny, jakby bojąc się, że Ona zniknie. Odejdzie , ucieknie, chociaż wiesz, że za krótki moment to właśnie nastąpi. Odsuwasz swoją dłoń, delikatnie zbliżając się do Jej policzka. Składasz na Nim przelotny pocałunek. Nie czujesz obrzydzenia, a ból, który rozrywa na pół twoje serce.

Podnosisz załzawiony wzrok ku górze. Nad Tobą wiszą szare chmury, z których zaczyna pokrapywać deszcz. Wracasz spojrzeniem na spokojną twarz twojej ukochanej, zaciskając powieki. Szepczesz ciche dlaczego? Mimo tych kilku dni, które spędziłeś w samotności, nie potrafiłeś pogodzić się z tym wszystkim. Z myślą, że Jej już nie ma. Że nie stanie w progu mieszkania, czego naiwnie oczekiwałeś przez dwadzieścia cztery godziny na dobę.

Powracasz spojrzeniem na Leę, czując, jak Wasz czas ucieka. Ostatni raz dotykasz Jej policzka, składając krótki pocałunek na Jej wargach.

-Do zobaczenia po drugiej stronie.

Szepczesz cicho, układając między Jej skrzyżowanymi dłońmi, czerwoną różę. Opuszkiem palców ścierasz spływające łzy, oddalając się. Przystajesz w miejscu, czując jak nogi uginają się pod twoim ciężarem. Z trudem wpatrujesz się w wieku trumny, które bezwładnie się zatrzaskuje. Każde z twoich organów, jakby na moment zapomniało jak pracować, gdy trumna bezwładnie sunie na dno, wykopanego dołu. Kręcisz głową, a po policzku spływa Ci łza. Wokół roznosi się przeraźliwy płacz. Sznurujesz wargi, spoglądając na rodzicielkę Lei i twojego trenera. Widzisz jak Ona cierpi. Widzisz, że nie tylko Tobie trudno jest się pogodzić z nową codziennością. 

 W duszy krzyczę, Nikomu nie życzę być teraz tutaj,

i widzieć to, jak ktoś odchodzi, jak odchodzi serca bicie.

~*~

Puchar Świata w Kussamo.

Zajmujesz miejsce na drewnianej belce. Sprawdzasz wiązania. Sprawdzasz rękawy swojego kombinezonu. Kiedy wszystko jest już gotowe, spoglądasz w kierunku gniazda trenerskiego, czekając na znak. Widzisz jak brutalnie przez powiewy wiatru jest traktowana, trzymana w ręku trenera chorągiewka w narodowych barwach. Nawet tutaj dostrzegasz kręcąca głowę trenera. Ale jest znak. Zielone światełko i niepewny ruch trenera. Ruszasz z belki, sunąc swobodnie po rozbiegu. Wybijasz się, układając swoją sylwetkę w powietrzu. Już na początku walczysz z silnym oporem powietrza, ale po chwili czujesz mocny ciężar na swoim lewym barku. Po woli zaczynasz tracić równowagę i świadomość. Kolejny z podmuchów jest zbyt silny. Bezwładnie suniesz po ośnieżonej zeskoku czując przeszywający ból. Nie potrafisz się ruszyć. Wszystko Cię boli. Syczysz cicho, a wtedy widzisz Ją. Czujesz jak dotyka twojej dłoni.

-Lea.?

Mówisz słabym głosem, wpatrując się w wizerunek dziewczyny, która znika wraz z pojawieniem się ekipy lekarskiej. Ze złością i grymasem obserwujesz poczynania mężczyzn. Jednak Lea nie odeszła widzisz Ją nad Nimi .Uśmiechasz się w Jej kierunku.

-Zabierz Mnie ze sobą…

Szepczesz i zdaje się, że tylko Ona Cię słyszy. Widzisz jak kręci głową. Widzisz również  złość na Jej twarzy.

-Póki przy Tobie jestem, nie pozwolę Ci odejść.

Słyszysz Jej głos. Ciepły i melancholijny. Nic się nie zmienił. Uśmiechasz się po raz kolejny, chcąc złapać Jej dłoń. Nieudolne staranie. Oddychasz ciężko, starając wyswobodzić swoją szyję.

-Andreas , nie ruszaj się chłopaku!

Słyszysz obok głos członka niemieckiej kadry. Lekceważysz Go.

-Lea. Lea. Leaaa!

Twój krzyk roznosi się głucho wokół. Zamykasz powieki, widząc dziewczynę na ich wewnętrznej części.

-Walcz ! Andreas, walcz !

Słyszysz Jej głos , odbijający się w twojej głowie. Uśmiechasz się krzywo, kręcąc głową.

-Chcę być z Tobą.! Tęsknię. Nie potrafię radzić sobie z twoim brakiem, nie potrafisz tego zrozumieć?

Pytasz głucho, stając nagle z Nią twarzą w twarz. Czujesz się dziwnie. Oglądasz się nerwowo wokół siebie, nie potrafiąc znieść rażącej bieli.

-Masz Sophie. Pamiętasz, obiecałeś Mi coś, że będziesz walczył o Jej szczęście, nie możesz pozwolić na to, aby nasz dwóję odwiedzała na cmentarzu!

Rzuca ostro, wbijając wskazujący palec w twoje ciało.

-Kocham Cię , Lea. To też jest ważne. Moje serce umarło z chwilą twojej śmierci.

-Nie mów tak.

Spogląda na Ciebie, a Ty nagle tracisz równowagę. Wszystko wokół znika i pojawia się ciemność.

-Walcz , Andreas. Jeśli nie dla skoków czy rodziny, to zrób to dla Sophie. Dla Mnie. Walcz kochanie!

Otwierasz mozolnie powieki, dostrzegając , że znajdujesz się w szpitalu.  Z trudem przełykasz ślinę. Po chwili dołączają do Ciebie rodzicie, siostry i lekarz, który wypytuje o stan twojego samopoczucia. Fizycznie jak na taki upadek czujesz się bardzo dobrze, a z psychiką jest już inna rozmowa. 

~*~

Igrzyska Olimpijskie w Pyeongchang.

Z wyczekiwaniem oczekujesz na swój drugi skok. Na to, aż chorągiewka w narodowych barwach skieruje się w dół. Czekasz tylko na ten jeden znak. Gest, który pozwoli Ci walczyć o złoty medal Igrzysk Olimpijskich .

Na szczycie pozostałeś Sam. Nie wliczasz do swojego towarzystwa serwismenów i członków Jury. Bierzesz głęboki oddech, czym delikatna mgiełka otula twoje wargi. Zielone światełko i zdecydowany gest trenera. Możesz ruszać! Poruszasz nartami w torach, odbijając się od belki. Układasz się w idealnej pozycji najazdowej,  wybijając się po chwili z progu. Układasz swoje ciało w powietrzu, czekając aż twoje ciało uderzy w ziemię. Z tą chwilą twoje lewe kolano zgina się delikatnie, układając w idealny telemark. Po upadku w Kussamo nie miałeś zbyt wielu startów. Możesz pokusić się, że aż o połowę mniej niż pozostali , twoi rywale, ale nawet to nie pozwoli Ci odebrać marzeń o złocie i tryumfie na koreańskiej ziemi.

Gdy dostrzegasz długość swojego skoku, zaciskasz dłonie w geście zwycięstwa i radości. Uśmiechasz się, rozpinając swoje narty. Podnosisz je, ocierając z zaległego na nich śniegu. Wzrokiem wodzisz wokół siebie, oczekując na ostateczną notę.

-Jessst!

Krzyczysz, gdy na telebimie wyświetla się szczęśliwa jedynka. Podbiegasz do swoich rodziców, z których ramiona odbierasz córeczkę. Całujesz Ją w policzek, przyjmując gratulacje od swojej rodziny i pozostałych zawodników .Przebierasz się, co jakiś czas z dumą spoglądając na bawiącą się twoim kaskiem, Sophie. Uśmiechasz się do Niej. To już cztery lata. Cztery długie lata od Jej narodzin i śmierci Lei. Z czasem coraz lepiej radzisz sobie z Jej brakiem, ale jednak wciąż nie potrafisz całkowicie się z tym pogodzić.

Zabierasz dziewczynkę na ręce, kierując się w stronę podium, na którym już za chwilę będziesz nagradzany. Podrygujesz Nią delikatnie, czym wzbudzasz rozbawienie na Jej twarzyczce.

Spiker rozpoczyna , krótki wstęp do twojej osoby. Uśmiechasz się , po chwili biegnąc w stronę najwyższego stopnia podium. Stajesz na nim, stawiając Sophie na nogach. Uśmiechasz się, machając dłonią w kierunku zebranych przy skoczni kibiców. Gratulujesz swoim rywalom. Z uśmiechem i zamyśleniem wpatrujesz w najcenniejszy kruszec, który spoczywa na srebrnej paterze. Nachylasz się delikatnie, czując jak spoczywa na twojej klatce piersiowej. Zabierasz go do rąk, całując.

‘To dla Ciebie, Lea!’ Uśmiechasz się blado, ściągając z głowy czapkę. Z duma śpiewasz niemiecki hymn, przymykając powieki. To jest i był twój dzień !

KONIEC

Od autorki:

A więc koniec. Już ostatecznie żegnamy się z Andreasem , Leę oraz Sophie. To opowiadanie było bardzo trudne, ale czuje, że dałam rade sprostać tej tematyce. Smutne zakończenie tak jak jego całość, było przeplatane również chwilami radości. :)

Dziękuje za Wasza obecność. Za każdą chwilę , którą poświęciliście dla przeczytania i skomentowania każdego rozdziału. Dzisiaj Mam prośbę do tych, którzy nigdy nie komentowali, proszę o nawet pozostawienie króciutkiej informacji ! :)

DZIĘKUJĘ JESZCZE RAZ ZA WSZYSTKO !!!

Mówię do zobaczenia !

Na Stefanie ->KLIK<

Oraz czymś nowym ->KLIK<