Szesnasty : Nie zostawiaj Nas samych.

Syczysz cicho, przewracając się na drugi bok. Jak na złość białaczka znów dała o sobie znać, ale nie rezygnujesz. Masz dla kogo walczyć. Uśmiechasz się do pokaźnego brzuszka, gładząc go dłonią. Siódmy  miesiąc. Uśmiechasz się przez łzy, układając na plecach. Wiesz, że nie możesz zażyć żadnych leków, ponieważ one mógłby zabić twoje dziecko. Jęczysz cicho, zagryzając w zębach skrawek poduszki. Drżącą dłonią sięgasz po szklankę, która bezwładnie wysuwa się z twoich rąk. Zamglonym wzrokiem wodzisz po tłoczącym się szkle.

-Pomogę.

Słyszysz  ciepły, kobiecy głos. Z niedowierzaniem obserwujesz lekarkę, która zbiera odłamki szkła, opuszczając Cię na moment, wracając po krótkim czasie z szklanką napełnioną wodą.

-Dziękuję.

Wychrypujesz cicho, zachłannie pochłaniając jej zawartość. Kobieta swoją dłonią gładzi twoją głowę. Uśmiechasz się blado, oddając Jej puste naczynie.

-Jak się czujesz?

Pyta po chwili. Uśmiechasz się gorzko, dłonią chwytając dolną partię swoich pleców. Ocierasz jej nerwowo, wierząc, że to w jakimś stopniu zniweluje twój ból.

-Bywało gorzej.

Odpowiadasz krótko, układając obolałą głowę na miękką poduszkę. Wtulasz w nią swoją twarz.

-Jeszcze tylko jakiś czas. Dasz radę, Leo. Musisz.

Przytakujesz bezwładnie głową, po chwili zostając już samej. Andreas wyjechał na zgrupowanie. Wiesz, że twoja rodzicielka przebywaniem całodobowym przy Tobie niszy także swoje zdrowie. Wzdychasz ciężko, zaciskając powieki. Pragniesz, aby to wszystko skończyło się jak najszybciej.

~*~

-Oddychaj głęboko!

Spoglądasz bezsilnie na kobietę, a z twojego gardła wydobywa się kolejna partia krzyku. Nie dajesz już rady. Z każdą kolejną chwilą, stracisz coraz więcej sił. Pot strużkami spływa po twojej twarzy, mieszając się ze słonymi łzami.

-Przyj Lea!

Przytakujesz bezwładnie głową, zaciskając szczelnie swoje dłonie.

Płacz. Głośny krzyk twojego dziecka. Uśmiechasz się blado.

-Masz zdrową i piękną córeczkę, Leo!

Kobieta zwraca się z uczuciem w twoim kierunku, pokazując Ci twoją córeczkę. Uśmiechasz się blado, czując jak coraz mocniej tracisz kontakt z rzeczywistością. Zaczynasz się bać.

-Lea! Lea , słyszysz Mnie?

Kręcisz bezwładnie głową, a powieki same się zamykają.

~*~

Nerwowo poruszasz się po szpitalnym korytarzu, z wyczekiwaniem wpatrując się w drzwi, za którymi zniknęła twoja ukochana. Martwisz się o Nią. O wasze dziecko. Nagle na samym końcu dostrzegasz znajoma postać lekarki. Podąża w twoim kierunku, ale Ty nie oczekujesz na to, aż się przy Tobie znajdzie. Biegniesz ile sił w Jej kierunku, zarzucając już na wstępie serią nurtujących Cię pytań.

-Co z Leą?

Pytasz cicho, a twój głos zdaje się drżeć ze strachu. Kobieta spuszcza wzrok.

-Lea jest w ciężkim stanie. Doszło do komplikacji. Poród zbyt mocno Ją wykończył.

Mówi , na co Ty wsłuchujesz się w Jej słowa, jakby były wypowiadane zza masywnej ściany. Kręcisz głową, uśmiechając się blado przez łzy.

-To nie możliwe. Ona wyjedzie z tego, musi wyjść, prawda?!

Rzucasz z zapytaniem na co kobieta podnosi swoje spojrzenie.

-Zrobię wszystko, aby tak się stało. Na razie musimy czekać. Proszę zająć się na ten czas córeczką, która powinna już jutro opuścić szpital. Przepraszam, ale muszę wracać do pracy.

Wymija Cię. Niemo wpatrujesz się przed siebie. Nie potrafisz uwierzyć w Jej słowa. Nie raz bałeś się stracić Leę. Nie raz już miało do tego dojść, ale zawsze wspólnie wychodziliście z każdej sytuacji. Teraz wierzysz naiwnie, że znów tak będzie. Musi.

~*~

Następnego dnia wracasz do szpitala. Musisz zabrać swoja córeczkę. Oczko w twojej głowie, jednak zanim to zrobisz wstępujesz do Lei. Ze łzami obserwujesz Jej bezwładnie ciało, spoczywające na szpitalnym łóżku. Poprawiasz na ramionach ubranie ochronne, zajmując miejsce na krześle. Zabierasz Jej dłoń, składając na niej łagodne pocałunki. Zaszklonym wzrokiem wodzisz po pikającej aparaturze. Po Jej twarzy, na której gości blady uśmiech.

-Mała jest taka śliczna. Zdrowa, Ty nie możesz być od Niej gorszą.

Szepczesz drżącym głosem, przytulając Jej chłodną dłoń do policzka. Nie masz sił na przygotowywanie się do kolejnych konkursów. Dla Ciebie liczy się rodzina, która staje pod znakiem zapytania. Którąmożesz stracić.

Nagle coś zaczyna się dziać. Słyszysz ciche pokaszliwanie. Podnosisz oparzony głowę, spoglądając na twarz Lei. Uśmiechasz się do Niej, całując w czubek głowy.

-Skarbie.

Szepczesz, na co Ona uśmiecha się blado. Jednak po chwili po Jej policzku spływa pojedyncza łza. Ścierasz ją pośpiesznie.

-Andreas, proszę zaopiekuj się naszą córeczką. Obiecaj, że zawsze przy Niej będziesz. Nie dopuść, żeby kiedykolwiek coś się Jej stało. Będę nad Wami czuwać, obiecuje.

Bełkocze cicho, na co Ty kręcisz głową.

-Nie mów tak, rozumiesz? Oboje przy Niej będziemy. Oboje będziemy walczyć o Jej szczęście!

Mówisz podniesionym głosem. Dziewczyna kręci głową, ściągając z swoje twarzy maskę tlenową.

-Proszę tylko o to…

Równomierne pikanie. Wzrokiem nerwowo wodzisz po aparaturze, która jakby nagle oszalała. Krzyczysz, ale jakby nikt Cię nie słuchał. Potrząsasz delikatnie ramieniem Lei.

-Nie zostawiaj Mnie. Słyszysz? Nie zostawiaj Mnie samego!

Krzyczysz przeraźliwie, opadając na Jej ciało. Zaciskasz je w uścisku.

Nagle wokół Ciebie znajdują się lekarze. Odsuwasz się na bok, ze łzami obserwują całe zamieszanie, ale Lea jakby zdawała się obojętna na jaką kolwiek walkę. Jej powieki już na zawsze się zamknęły, a serce zakończyło na wieki swoją pracę. Widzisz jak lekarze nerwowo między sobą rozmawiają. Obserwujesz Ich pustym spojrzeniem, kręcąc głową. Zaciskasz dłoń w pięść, uderzając nią o ścianę.

Słyszysz za sobą dźwięk otwieranych drzwi. Odwracasz się bezwładnie, a Kobieta zmierza w powolnie w twoim kierunku. Lekceważysz Ją, ponieważ dla Ciebie liczy się tylko zastały za wielką szybą widok. Lea. Twoja ukochana, której ciało zasłania bezwładnie szpitalne prześcieradło. Mrużysz oczy, wbiegając pośpiesznie do sali. Upadasz bezwładnie na Je ciało, z całych sił je do siebie przytulając.

-Proszę wróć!

Szepczesz bezgłośnie przez łzy. Krzyczysz , ale nawet to Ci nie pomaga.

-Lea , wróć! Nie zostawiaj Nas samych.

Upadasz na chłodną ziemię. Łkasz cicho, okazując całą swoja słabość. Nie potrafisz się z tym pogodzić. Miała walczyć. Miała żyć dla waszej córeczko, a teraz tak po prostu Was zostawiła. Odeszła na zawsze.

-Robiliśmy wszystko co w naszej mocy…

Sznurujesz wargi, zaszklonym wzrokiem wpatrując się przed siebie. Kołyszesz się, podnosząc po chwili. Wybiegasz z szpitalnej sali. Nie patrzysz na przepełnione nienawiścią spojrzenia osób, które brutalnie wymijasz. Na zewnątrz chłodne powietrze otula twoje policzki. Spoglądasz bezsilnie w niebo, kręcąc głową. Pośpiesznie kierujesz się przed siebie.

Wbiegasz do swojego mieszkania, w którym znajdujesz się po krótkiej drodze. Zatrzaskujesz za sobą drzwi, zrzucając wszystko ze stołu. Dźwięk tłuczonego szkła echem roznosi się w twojej głowie, jak i pustym mieszkaniu. Upadasz bezwładnie  na ziemię, przeczesując dłonią włosy, w których zaciskasz dłonie w pięść. Nagły stukot obcasów wybawia Cię z amoku. Podnosisz się pośpiesznie, odbierając od kobiety Sophie. Całujesz córeczkę w czubek głowy.

-Dziękuje.

Bełkoczesz, zajmując miejsce na krześle. Po chwili zostajecie sami. Wpatrujesz się zaszklonym wzrokiem w małą kruszynkę, czując jak Jej malutkie dłonie zaciskają się wokół twojego palca. Uśmiechasz się przez łzy.

-Zostaliśmy sami.

Szepczesz cicho, całując Ją w czubek głowy. Twoje wari zastygają w miejscu, a Ty zaciskasz powieki, czując jak po policzku spływa pojedyncza łza.

Od autorki:

Czuje , że po jakieś części Was zawiodłam, ale już na starcie wiedziałam, że ta historia ma taka być. Smutna, przepełniona bólem , wywołująca łzy. Mimo wszystko mam nadzieje, że się Wam podoba. Jeszcze tylko Epilog!
Masakra to już dwa tygodnie od weekendu w Zako, a Ja się czuje jakby to wczoraj było ehh... Buziaki i do następnego, już ostatniego razu ;*