Szósty: Chcę walczyć.

Rozglądasz się nerwowo wokół siebie, z trudem oddychając. Czujesz na sobie baczne spojrzenia przechodniów, jednak je lekceważysz. Starasz się wtopić w nagle powstający wokół tłum. Błądzisz pomiędzy nagrobkami, starając się odnaleźć ten jeden.  Z bólem przystajesz w miejscu, lustrując zamglonym spojrzeniem złote literki , wygrawerowane na granicie. Spuszczasz głowę, zajmując miejsce na pobliskiej ławeczce. Skrywasz swoją twarz w drżących dłoniach, nie potrafiąc powstrzymać płaczu. Tak bardzo Ci Jej brak. Jej uśmiechu, pogody ducha, której zawsze nie potrafiłaś w sobie odnaleźć.  Ta mała dziewczynka nauczyła Cię życia. Prawdziwego, tego którego nie potrafiłaś dostrzec przez pryzmat rozwijającej się w Tobie choroby. Podnosisz powolnie wzrok, lustrując cały otaczający Cię świat. Z trudem przełykasz ślinę, starając się wydobyć z siebie , chociażby krótki dźwięk.  Twoje starania idą na marne. Nie potrafisz wydusić z siebie ani jednego słowa. Z trudem również dostrzec ich dźwięk w twoich myślach. To wszystko jest takie trudne!

-Sophie…

Twój głos drży. Nie potrafisz go uspokoić, tak jak łez, które spływają po twoich policzkach. Poruszasz nerwowo głową, zagryzając dolną wargę.

-Czy jest Ci tam lepiej…?

Pytasz, naiwnie licząc na odpowiedź. Uśmiechasz się ironicznie, spoglądając w zachmurzone niebo. Wbijasz w nie swój wzrok, czując chłód, który nagle otula twoją twarz. Uśmiechasz się blado, wracając spojrzeniem na nagrobek. Coraz szczelnie zaciskasz miedzy kolanami wiązankę ulubionych kwiatów dziewczynki. Uśmiechasz się do nich, układając je po chwili na płycie nagrobka. Zastygasz na moment w miejscu, gładząc ją dłonią. Jest Ci ciężko, dziwnie ze świadomością, ze gdzieś tam , kilak metrów pod ziemią spoczywa Jej drobniutkie ciało. Twarz, na której wciąż panuje promienny uśmiech. Spuszczasz głowę, a twoja łza spływa na pomnik. Ścierasz ją pośpiesznie rękawem kurtki, spoglądając za siebie.  Zastygasz w bezruchu, czując jak chłopak mocno Cię do siebie przytula. Rozklejasz się już całkowicie, zatracając równocześnie w cieple Jego ramion. Brakowało Ci tego, ale nie potrafiłaś tego okazać. Nienawidziłaś przyznawać się do porażki , a tym bardziej do uczuć. Z trudem je wyrażałaś. Od kąta pamiętasz , zawsze tak było.

-Co Ty tutaj robisz..?

Wychrypujesz ledwo, spoglądając na Niego pozbawionym uczuć spojrzeniem. Nie wiesz co Tobą kieruje. Atmosfera tego miejsca czy narastające w Tobie poczucie winy i złości. Odpychasz Go od siebie, czując wstyd. Poprawiasz dłonią czapkę , spoczywającą bezwładnie na twojej głowie. Nie jesteś już dziewczyną.  Jesteś tylko marną jej kopią. Włosy. Piękne, brązowe , które możesz teraz  podziwiać tylko  na zdjęciach. Pochlipujesz, opadając bezwładnie na ławkę. Dla innych kobiet obcięcie włosów oznacza nowy etap w życiu, a dla Ciebie? Dla Ciebie oznacza ono koniec. Wiesz, że wszystko jest już skończone. Potrzebujesz czasu. Czasu nie na zebranie się w sobie i walkę, a na godne pożegnanie i pogodzenie się z brutalną rzeczywistością. Spuszczasz głowę, widząc przed sobą kucającego Andreasa. Kręcisz głową.

-Odejdź. Tak będzie lepiej.

Rzucasz pośpiesznie, wymijając Go. Widzisz Jego spojrzenie. Wzrok, który przepala twoją skórę. Spojrzenie ciepłe i czułe. To boli Cię najbardziej. Odwracasz się na pięcie, biegnąc ile sił przed siebie. Nie zważasz na krzyk chłopaka, roznoszący się echem gdzieś za twoimi plecami. Kręcisz ze łzami w oczach, przekraczając bramę miejskiego cmentarza. Nie masz już sił. Tracisz je każdego dnia coraz bardziej. To już nie jest życie, a bezczynna wegetacja, z czasem prowadząca do jednego. Zastygasz na środku niewielkiej drogi, tępym wpatrując się w nadjeżdżający samochód. Z trudem przełykasz ślinę, zaciskając powieki. Drżysz, słysząc jak pojazd znajduje się coraz bliżej. Nagle słyszysz nieokreślony dźwięk, lekceważysz go. Później czujesz tylko ból. Ból. Który przeszywa całe twoje ciało. Uśmiechasz się blado, sądząc , że jest to właśnie ta chwila. Przed oczami masz tylko ciemność, a twoje ciało opada beznamiętnie na wilgną jezdnię. Słyszysz krzyk. Wołania. Twoje imię, Lea! Pojedyncza łza wypływa spod twoich powiek. Ten głos. Ciepły ton głosu.

-Przepraszam…

Szepczesz cicho, tracąc po chwili całkowity kontakt z otaczającym Cię światem.

Krzyk.

Budzisz się , podnosząc pośpiesznie z przesiąkniętej potem, pościeli. Ciężko oddychasz, wodząc zagubionym spojrzeniem po swojej sypialni. W głowie słyszysz echo bijącego serca. Sen. To był tylko sen. Z trudem przełykasz ślinę, uspakajając się.  Spuszczasz swoje drżące nogi na chłodną podłogę , kierując się w stronę fotela. Układasz się w nim wygodnie, zaciskając powieki.  Nie potrafisz już zasnąć. Boisz się. Boisz się śmierci. Jej widoku. Dopiero teraz dostrzegasz to, że nie jest ona czymś czego oczekujesz. Nie na to czekasz. Przełykasz z trudem ślinę, podnosząc się z miejsca. Po cicho opuszczasz swój pokój, kierując się na palcach w stronę telefonu. Zabierasz go, rozglądając się nerwowo wokół siebie. W domu panuje wciąż głucha cisza. Uśmiechasz się blado, wracając do swojej sypialni. Zajmujesz miejsce pośpiesznie na łóżku, wykręcając numer zapisany w spisie połączeń.

-Tutaj onkologiczny odział szpitala , w czym mogę pomóc?

Głos kobiety nagle roznosi się po drugiej stronie słuchawki , wybudzając Cię tym samym z chwilowego zamyślania. Przełykasz z trudem ślinę, wyduszając z siebie beznamiętni dźwięk. Kobieta dopytuje się coraz więcej o to co się dzieje i z kim rozmawia.

-Proszę z doktorem Fischerem, to ważne.

Rzucasz pośpiesznie , bawiąc się nerwowo słuchawką. Uśmiechasz się do własnych postanowień. Żałując tylko, że zbyt późno dotarło do Ciebie o co tak naprawdę warto walczyć.

-Pan Fischer, w czym mogę pomóc?

-Dzień dobry, a może raczej dobry wieczór Panie doktorze.

Mówisz cicho, słysząc nie lada zaskoczenie w głosie mężczyzny.

-W czym mogę Ci pomóc Leo?

Uśmiechasz się blado, z trudem przełykając ślinę. Podnosisz się z miejsca, poruszając się po długości pomieszczenia. Oddychasz ciężko, a lekarz nie naciska. Układasz w swoich myślach formułkę, słowa , które postanowisz wypowiedzieć.

-Chcę przeszczepu. Chcę walczyć. Mam dla kogo.

Rzucasz z uśmiechem na wargach. Mężczyzna nie ukrywa swojej radości. Jesteś dla Niego jak córka. Bądź co bądź znacie się bardzo długo. Już jako mała dziewczynka trafiłaś pod Jego skrzydła.

-Bardzo cieszę się z twojej decyzji, ale wiesz, że z twoimi rodzicami również muszę porozmawiać?

-Wiem.

Mówisz cicho, układając się w fotelu. Wzdychasz głośno, przytakując głową.

-Wiem, Panie doktorze. Wszystko wiem. Wiem ile mam szans, ale lepsze to niż poddanie się bez walki, prawda?

Twoja rozmowa nie trwa długo. Zakańczasz ją po krótkiej chwili, odrzucając słuchawkę na łóżko. Wiesz, że musisz spróbować. Szkoda, że dopiero teraz. Musisz przejść wiele szczegółowych badań, aby móc stwierdzić jakiego dawcę potrzebujesz , a tym bardziej czy są jeszcze jakie kolwiek szans. Wzdychasz ciężko, podnosząc się z miejsca. Kierujesz się w stronę okna,  zajmując miejsce na parapecie. Przytulasz swoją głowę do chłodnej szyby, wpatrując się pustym spojrzeniem w białym puchu , który otula twoje podwórko. Uśmiechasz się łagodnie, błądząc opuszkami palców po zaparowanym szkle. Śmiejesz się cicho, kręcąc głową.

-Czas zacząć żyć, Lea!

Szepczesz, przymykając powieki. Nie wiesz, że gdzieś tam, na niebie jedna z spadających gwiazd , wyznaczoną miała swoją trasę.

                Od autorki:

          Oddaję Wam już dzisiaj szósteczkę. To opowiadanie rozkręca się, ale również dobiega ku końcowi. Nie wiem jak go zakończę. Mam zapisane dwa końcowe rozdziały. Wszystko pokarze czas. Na dzisiaj tyle i do zobaczenia prawdopodobnie w czwartek. :) 

Dziękuję za Waszą obecność! Mam nadzieje, że Was nie zawiodę i dotrwam do końca !

Buziaki ;*