Ósmy : Tutaj nie chodzi o Ciebie, a o Mnie.

-Dlaczego się nie odzywałeś?

Pytasz ponownie, jak najciszej potrafisz. Boisz się odpowiedzi. Po chwili żałujesz, że pozwoliłaś temu pytaniu, opuścić twoje myśli.

Spuszczasz głowę, zajmując miejsce na pobliskim murku. Dłonią strzepujesz pozostałości śniegu na nim, obserwując nikle, blade płatki , które rozpuszczają się w twojej dłoni. 

-Musiałem sobie to wszystko na spokojnie poukładać . Wybacz Lea. Tutaj nie chodzi o Ciebie, a o Mnie.

Mówi, a Ty wpatrujesz się w Niego z osłupieniem. Kręcisz głową, czując piekące w kącikach oczu, łzy.

-Nie musisz Mi niczego tłumaczyć . Rozumiem wszystko bardzo dobrze.

Zeskakujesz z miejsca, kierując się przed siebie. Nie zważasz na nawołania ze strony skoczka. Lekceważysz je, kierując się przed siebie. Dopiero po jakimś czasie, spoglądasz za siebie. Zamglonym spojrzeniem lustrujesz Jego sylwetkę, kręcąc głową

-Zawiodłam się na Tobie, Andreas!

Szepczesz przez łzy, biegnąc przed siebie.

*

Z otępieniem wpatrujesz się w znikając coraz bardziej z pola twojego widzenia, sylwetkę dziewczyny. Klniesz pod nosem, z całych sił kopiąc pobliski konar drzewa. Oblizujesz językiem spierzchniętą wargę, spoglądając na Nią ostatni raz. Widzisz jak stoi. Wpatruje się w Ciebie. Czujesz Jej ból. Widzisz łzy , szklące się w Jej oczach i wargi. Wargi, które szepczą, tak brutalnie raniące Cię słowa. Kręcisz głową, przeczesując dłonią włosy. Nie zważałeś na to, że jest zimno, a na twojej głowie nie spoczywa sponsorowska czapka. W obecnej chwili liczyła się twoja głupota. Zraniłeś Ją. Jakby już nie starczało Jej bólu i smutku.

Po chwili dociera do Ciebie wszystko. Ile sił w nogach biegniesz w kierunku, w którym udała się Lea. Bacznym wzrokiem otulasz pobliskie okolice, starając się dostrzec smukłą sylwetkę dziewczyny. Kiedy Ją widzisz, zwalniasz krok. Z każdym milimetrem, słyszysz Jej płacz. Krzywisz się , czując niemiłosierne ukłucie w klatce piersiowej. Twoje serce. Serce bijące właśnie dla Niej.

-Przepraszam za to, że jestem idiotą. Przepraszam za to, że nie było Mnie przy Tobie, kiedy potrzebowałaś Mnie najbardziej. Wybacz za to, że nie potrafię być idealny. Przepraszam po prostu za wszystko…

Stajesz tuż za Nią. Czujesz jak drży, gdy dotykasz Jej ramienia. Widzisz też jak pośpiesznie strzepuje twoją dłoń, oddalając się od Ciebie na kilku centymetrową odległość. Widzisz ból kotłujący się w Jej ciemnych tęczówkach.

-Przepraszam. Przepraszam. Przepraszam, Lea.

Krzyczysz, ale Ona wciąż wpatruje się w Ciebie z pogardą. Widzisz w Jej oczach ból i słowa, które echem odbijają się w twoich myślach. Kręci głową, ciężko oddychając. Zbliżasz się do Niej, jednak ona odsuwa się po raz kolejny. Nie chce twojej pomocy, a Ciebie to nie dziwi. Spuszczasz głowę. Po raz pierwszy jest Ci głupio, Wellinger!

Wzdychasz cicho, zbierając się w sobie. Czujesz jak coś w Tobie pęka.

-Jak wyniki?

Pytasz, naiwnie wierząc, że odpowie. Spoglądasz na Nią , spod niesfornych kosmyków włosów. Nawet nie miałeś kiedy wybrać się do fryzjera, Andreas! Spoglądasz na Nią z uczuciem. Nigdy nie czułeś niczego podobnego. Ona była wyjątkowa. Dla Ciebie. Dla twojego serca. Od zawsze traktowałeś każdą dziewczynę jako Tą na jedną noc, bo One same miały Cię za takiego. Z Leą miałeś inaczej. Od kąt Ją poznałeś , czułeś, że Ona jest inna. Jej charakter. Uśmiech. Wszystko było dla Ciebie idealne. Uśmiechasz się sam do siebie, dopiero po chwili dostrzegając, że Ci się przygląda. Wbijasz w Jej załzawione oczy, swój wzrok, starając się ,aby zobaczyła, to czego nie potrafisz w obecnej chwili z siebie wydusić. Słyszysz Jej cichy szloch. Łkanie, które przeszywa twoje myśli, zadając niemiłosierny ból.

-Lea, proszę powiedz coś. Cokolwiek. Proszę.

Szepczesz cicho, opuszkami palców gładząc Jej dłoń.

-Nie mamy o czym rozmawiać, Andreas. Bo o czym masz rozmawiać z dziewczyną, która za kilka dni może umrzeć? No o czym? Jak jest po drugiej stronie ?

Kręcisz głową.

-Nie , Lea nie umrzesz. Nie pozwolę Ci na to, rozumiesz?

Syczysz, zaciskając swoje dłonie wokół Jej nadgarstków. Delikatnie otulasz swoja dłonią , Jej podbródek, podnosząc go łagodnie tak, aby spojrzała w twoje oczy. Odwraca wzrok. Uśmiechasz się blado, ponawiając swój ruch. Teraz już się nie wyswabadza z twojego uścisku, ani nie odwraca spojrzenia. Puszczasz uścisk, otulając swoją ręką Jej policzek. Czujesz Jej ciepło. Przytulasz Ją do siebie z całych sił. Czujesz, że na to czekałeś przez te ostatnie dni. Żeby poczuć Ją przy sobie. Aby mieć w swoich ramionach cały swój świat. Uśmiechasz się szeroko, zaciskając swoje ramiona. 

-Kocham Cię , Lea. Kocham Cię.

Szepczesz nad Jej uchem, całując przelotnie w policzek. Jednak zamiast uścisku , czujesz ponownie, mocne szarpnięcie. Spoglądasz na Nią zaskoczony, starając się ponownie przytulić, ale Ona znów wyrywa się z twojego uścisku.

-Kochasz Mnie?

Pyta drżącym głosem, spoglądając na Ciebie. Przytakujesz pewnie, oczekując na Jej reakcję. Wpatrujesz się niemo w Jej poczynania. W to jak sięga dłonią po kaptur, spuszczając go. Jak sięga po swoją czapkę, ściągając ją.

-A teraz….teraz też Mnie kochasz?

Szepcze, a Ty spoglądasz na Nią z otępieniem. Chcesz przytaknąć głową, ale coś Ci nie pozwala. Zamiast tego dostrzegasz jak po Jej policzku spływa łza, a z ust wydobywa się ciche wiedziałam. Odchodzi, a Ty wciąż stoisz w miejscu, wpatrując się w Jej znikając po woli sylwetkę. Kręcisz głową, biegnąc za Nią.

-Andreas!

Odwracasz się za siebie, machając na odczepnego dłonią . Podążasz za Nią, ale wtedy czujesz mocne szarpniecie za rękaw kurtki i bezwładnie opadasz na lodowaty śnieg. Jego chłód działa na Ciebie orzeźwiająco. Przywołujesz swoją sylwetkę do pozycji siedzącej. Otulasz ramionami swoje kolana , strzepując pozostałości śniegu na swoim ciele.

-Jestem idiotą, Freitag. Jestem idiotą!

Dodajesz głucho, wpatrując się tępo w kierunku, w którym uciekła dziewczyna.

*

Płaczesz, nerwowo rozglądając się za siebie. Czujesz ulgę, gdy nie dostrzegasz w promilu kilkunastu metrów chłopaka. Nie zniosłabyś dłużej Jego obecności. Opadasz na śnieg, skrywając swoją twarz w dłoniach. Czujesz się podle. Czujesz się źle.

Opierasz się plecami o pobliski domek, ciężko oddychając. Nie potrafisz powstrzymać , napływających falami do oczu, łez. Nie potrafisz również powstrzymać serca, które bije dla jednej osoby. Bije ono dla Andreas.

Szlochasz cicho, przecierając dłońmi , spływające po policzkach łzy. Po chwili masz już dość zimna i postanawiasz wracać do domku, nawinie wierząc, że każde ze skoczków, jest zajęte swoimi skokami.

Od autorki:

Rozdział jest taki , taki…fajny?!  Podoba Mi się ! Nawet bardzo , chociaż ocena należy do Was : ) Bez zbędnego rozpisywania się : ) Czekam na Wasze opinie i dziękuję za każdą z nich. Nawet nie wyobrażacie się jak miło czyta Mi się każde napisane przez Was słowo. Dziękuję !

Do napisania kochane!

P.s.

Chciałam śnieg. Chciałam , a teraz jakoś go już nie chcę. Ehh udajmy , że to co zrobiło dzisiaj Jury nie było, ok?